Dye Saela Niunca of Earl’s Swamp

Er is mij gevraagd een stukje over mijn veterane Saela te schrijven. In 12 jaar tijd beleef je natuurlijk genoeg met een Flatcoat en dan hoef ik het niet eens te hebben over alle vieze slootjes en halfvergane beesten die er in de loop der jaren vrolijk geapporteerd zijn!! Hiermee kan je alleen al een heel clubblad vullen! Dat is de charme van de Flatcoat zeggen we dan maar!

Laat ik bij het begin beginnen: Op 27 maart 2004 werd mijn hoogzwangere Niota ’s morgens vroeg heel onrustig en dan weet je het al! ’s Avonds om 23.15 uur werd de eerste pup geboren en om 23.50 uur de tweede. Een leuk detail: overgang van zomer- naar wintertijd, had ik gelukkig geen erg in, maar de andere 7 werden op 28 maart geboren en dat werd dus de geboortedatum voor het hele nest.

De puppytest is door Annemarie en Marijke gedaan en jongens wat was het heet – heet - heet!
Leonne en ik zouden eigenlijk moeten vechten om wie welk teefje wilde, maar we hielden ons in. Ik wist dat Leonne stiekem haar oog had laten vallen op de grootste en de dikste teef en ik wilde wel eens een kleiner typetje (ook niet klein geworden!). Ik twijfelde tussen twee – maar teefje roze (hoe kan het ook anders!) wist zichzelf heel goed te verkopen en mocht blijven! En ach wat apporteerde die Saela toen leuk, alles kwispelde!

Is ze trouwens altijd blijven doen. Ze kreeg een dip toen ik voor de A trainde want al dat stoppen en fluiten en nog eens een half metertje om, half metertje terug, vond ze maar niets en “kachelde” helemaal in. Maar wat een muts toch ook! De 1e keer dat ze door de dirigeer was, denk je appeltje-eitje - niemand loopt de sleep zo goed als Saela, maar ze liet de sleep voor wat hij was en kwam terug – want o help! allemaal enge mensen onderweg in het bos!
Een 2e keer dat ze op de zitplaats was, ze ging er in 1 streep naar toe, was ik zelf zo verbouwereerd dat ik een onvergetelijke fout maakte, haar min of meer vrij gaf en niet meer in de hand kreeg – mijn Saela die altijd zo braaf luisterde! Doet ze anders nooit hoor! Maar ik heb toen besloten dat ik de A niet voor het plezier van Saela zou gaan halen, maar eigenlijk alleen om zelf te kunnen zeggen dat ze een A kon halen, want je weet een hond beseft zoiets natuurlijk niet! En dat was een heel goed besluit, want daarna kreeg ze weer lol in het apporteren en mijn vrolijke lieve Saela bloeide weer op met apporteren en leuke dingen doen zonder al te veel druk, haalde een 2e prijs in de B2, beiden gelukkig en beiden veel plezier!!
Op de clubmatch van 2013 haalde ze zelfs nog 4U in de Veteranenklasse. Dus wat wil ik nog meer! Ja wel wat: nog een lang en gelukkig flatcoat leven!

Ze gaat nog vaak mee als ik met Misty train en is dan dolgelukkig als ze ook af en toe iets mag apporteren. Ze wordt wel stijf en heeft af en toe moeite met in de auto springen, moet echt een aanloopje nemen, maar wil er ook niet graag in getild worden. Ook dat aanloopje mislukt wel eens en we zijn nu aan het oefenen met de loopbrug van Sam (met dank aan Joke). Vind ze ook nog eng maar ze wil graag mee op pad, dus het enige alternatief. Krijgt her en der wat bulten, maar eet nog steeds goed en loopt met gemak een uurtje mee. En natuurlijk op zijn flatcoats Oost-indisch doof want het woord eten wordt altijd heel goed verstaan! Maar dat is de charme van een oude hond – geweldig vind ik dat en heel aandoenlijk! Ze is hartstikke lief voor Misty, die mag boven op haar vallen, over haar heen rollen en van alles en nog wat. Dan denk ik wat heeft zo’n jongere Flatcoat toch een luizenleventje met een oudere erbij!

Als ik ’s morgens beneden kom of van weggeweest thuiskom, pakt Saela al pratend en kermend alsof ik een jaar ben weggeweest altijd enthousiast het liefst zoveel mogelijk grote pluche beesten in 1 keer in haar bek. De olifant is favoriet, die laat ze zelfs niet gelijk los voor Misty.

Haar moeder is net geen 12 geworden, een oma en tante zelfs 14.
Kort geleden is helaas nog een van haar broers gestorven maar ze heeft nog 3 broers en 1 zus dus ook al 12(!) en we hopen nog lang van haar te mogen genieten.

Saela - mijn laatste zelf gefokte teefje - time flies.

Truus Wink